سعادت به نام تو...

از جمله برنامه‏ هاى ویژه‏ حضرت امام (ره) در ماه مبارک رمضان، عبادت و تهجد بود. امام عبادت را ابزار رسیدن به عشق الهى مى ‏دانستند. و به صراحت ‏بیان مى ‏کردند که در وادى عشق، نباید به عبادت به چشم وسیله ‏اى براى رسیدن به بهشت نگاه کرد.

اکثر آشنایان امام نقل مى‏ کنند که ایشان از سن جوانى، نماز شب و تهجد، جزء برنامه‏ هایشان بود. بعضى از نزدیکان ایشان مى‏ گفتند که وقتى در ظلمت و تاریکى نیمه‏ شب، آهسته وارد اتاق امام مى‏ شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس مى‏ کردم و مى‏ دیدم که با خضوع و خشوعى خاص، نماز مى‏ خواندند و قیام و رکوع و سجود را بجا مى‏ آوردند که حقا وصف ناپذیر بود. با خودم فکر مى‏ کردم که شب امام، حقیقتا، لیلة القدر است.

یکى از اعضاى دفتر ایشان، دراین باره مى‏ گوید: پنجاه سال است که نماز شب امام، ترک نشده است. امام در بیمارى و در صحت و در زندان و در خلاصى و در تبعید، حتى بر روى تخت ‏بیمارستان قلب هم نماز شب خواندند.

امام توجه خاصى به نوافل داشتند و هرگز، نوافل را ترک نمى‏ کردند. نقل شده است که امام، در نجف اشرف، با آن گرماى شدید، ماه مبارک رمضان را روزه مى‏ گرفت و با این که در سنین پیرى بودند و ضعف بسیار داشتند، تا نماز مغرب و عشاء را به همراه نوافل به‏ جاى نمى ‏آوردند، افطار نمى‏ کردند! و شب‏ها تا صبح، نماز و دعا مى‏ خواندند و بعد از نماز صبح، مقدارى استراحت مى‏ کردند و صبح زود، براى کارهایشان آماده مى‏ شدند.

یکى از اساتید قم نقل مى‏ کرد: شبى میهمان حاج آقا مصطفى بودم. ایشان، خانه‏ جداگانه‏ اى نداشتند و در منزل امام زندگى مى‏ کردند. نصف شب از خواب بیدار شدم و صداى آه و ناله‏ اى شنیدم، نگران شدم که مگر اتفاقى افتاده است، حاج آقا مصطفى را بیدار کردم و گفتم: «ببین چه خبر است!». ایشان نشست و گوش داد و گفت: «صداى امام است که مشغول تهجد و عبادت است‏».

در ماه مبارک رمضان، این شب زنده دارى و تهجد، وضعیت دیگرى داشت. یکى از محافظان بیت مى‏ گوید در یکى از شب‏هاى ماه مبارک رمضان، نیمه شب، براى انجام کارى مجبور شدم از جلوى اتاق امام گذر کنم. حین عبور، متوجه شدم که امام، زار زار گریه مى‏ کردند! هق هق گریه‏ امام که در فضا پیچیده بود، واقعا مرا تحت تاثیر قرار داد که چگونه امام، در آن موقع از شب، با خداى خویش راز و نیاز مى ‏کند.

آخرین ماه مبارک رمضان دوران حیات امام، به گفته‏ ساکنان بیت، از ماه مبارک رمضان‏هاى دیگر متفاوت بود! به این صورت که امام همیشه، براى خشک کردن اشک چشم‏شان دستمالى را همراه داشتند، ولى در آن ماه مبارک رمضان، حوله‏ اى را نیز همراه برمى‏ داشتند تا به هنگام نمازهاى نیمه شب‏شان، از آن استفاده کنند

منبع:

http://www.rozenews.com/view/3646/%D8%A2%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A8%D9%87%D8%AC%D8%AA-%DA%86%D9%87-%D8%A2%D8%AF%D8%A7%D8%A8%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D8%B4%D8%A8-%D9%82%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D8%B9%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D9%85%DB%8C-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D8%9F