سیره عملی امام خمینی (ره) در ماه مبارک رمضان
از جمله برنامه هاى ویژه حضرت امام (ره) در ماه مبارک رمضان، عبادت و تهجد بود. امام عبادت را ابزار رسیدن به عشق الهى مى دانستند. و به صراحت بیان مى کردند که در وادى عشق، نباید به عبادت به چشم وسیله اى براى رسیدن به بهشت نگاه کرد.
اکثر آشنایان امام نقل مى کنند که ایشان از سن جوانى، نماز شب و تهجد، جزء برنامه هایشان بود. بعضى از نزدیکان ایشان مى گفتند که وقتى در ظلمت و تاریکى نیمه شب، آهسته وارد اتاق امام مى شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس مى کردم و مى دیدم که با خضوع و خشوعى خاص، نماز مى خواندند و قیام و رکوع و سجود را بجا مى آوردند که حقا وصف ناپذیر بود. با خودم فکر مى کردم که شب امام، حقیقتا، لیلة القدر است.
یکى از اعضاى دفتر ایشان، دراین باره مى گوید: پنجاه سال است که نماز شب امام، ترک نشده است. امام در بیمارى و در صحت و در زندان و در خلاصى و در تبعید، حتى بر روى تخت بیمارستان قلب هم نماز شب خواندند.
امام توجه خاصى به نوافل داشتند و هرگز، نوافل را ترک نمى کردند. نقل شده است که امام، در نجف اشرف، با آن گرماى شدید، ماه مبارک رمضان را روزه مى گرفت و با این که در سنین پیرى بودند و ضعف بسیار داشتند، تا نماز مغرب و عشاء را به همراه نوافل به جاى نمى آوردند، افطار نمى کردند! و شبها تا صبح، نماز و دعا مى خواندند و بعد از نماز صبح، مقدارى استراحت مى کردند و صبح زود، براى کارهایشان آماده مى شدند.
یکى از اساتید قم نقل مى کرد: شبى میهمان حاج آقا مصطفى بودم. ایشان، خانه جداگانه اى نداشتند و در منزل امام زندگى مى کردند. نصف شب از خواب بیدار شدم و صداى آه و ناله اى شنیدم، نگران شدم که مگر اتفاقى افتاده است، حاج آقا مصطفى را بیدار کردم و گفتم: «ببین چه خبر است!». ایشان نشست و گوش داد و گفت: «صداى امام است که مشغول تهجد و عبادت است».
در ماه مبارک رمضان، این شب زنده دارى و تهجد، وضعیت دیگرى داشت. یکى از محافظان بیت مى گوید در یکى از شبهاى ماه مبارک رمضان، نیمه شب، براى انجام کارى مجبور شدم از جلوى اتاق امام گذر کنم. حین عبور، متوجه شدم که امام، زار زار گریه مى کردند! هق هق گریه امام که در فضا پیچیده بود، واقعا مرا تحت تاثیر قرار داد که چگونه امام، در آن موقع از شب، با خداى خویش راز و نیاز مى کند.
آخرین ماه مبارک رمضان دوران حیات امام، به گفته ساکنان بیت، از ماه مبارک رمضانهاى دیگر متفاوت بود! به این صورت که امام همیشه، براى خشک کردن اشک چشمشان دستمالى را همراه داشتند، ولى در آن ماه مبارک رمضان، حوله اى را نیز همراه برمى داشتند تا به هنگام نمازهاى نیمه شبشان، از آن استفاده کنند
منبع:
